Zonder koffie (1)

Ken je het gevoel?

De onbekende persoon naast je op de trein is in slaap gevallen.

En je wil gewoon je hoofd op zijn/haar schouder leggen en samen een dutje doen…

Wansmakelijk

Humo 3660: Death options: stylish het graf in met tante Claire

Dames: hoe breng je jezelf om op een stijlvolle manier? Tips and tricks.

Een artikel dat op zijn minst bevreemdend overkomt in een tijd waar zelfdoding-cijfers enorm hoog zijn.

Ik geef toe: preventieve maatregelen uitdenken is moeilijk. Al doet de overheid haar best met het Vlaams Actieplan Suïcidepreventie. (Actie 4 luidt daar trouwens: uitlokken van zelfdoding tegengaan.)

Wat kan in godsnaam de bedoeling zijn van dit artikel te publiceren zonder meer uitleg - noch op de Humo-site, noch in het artikel zelf?

En ‘kunst’ ,’ taboe doorbreken’, ‘stijlvol geschreven’ vind ik geen sluitende argumenten. Want nergens zijn er verwijzingen naar hulpverlening: geen nummer, website, adres…

De media-richtlijnen voor berichtgeving rond zelfdoding (zie bijvoorbeeld:  http://www.zorg-en-gezondheid.be/v2_default.aspx?id=21475&terms=zelfmoord) worden volledig genegeerd.  

En nee, niet alles is de schuld van de media. Maar ik verwacht wel meer van de Humo, namelijk: een kritische bril en duiding.   

Zelfmoordlijn: 02/649 95 55

http://www.preventiezelfdoding.be/

Een bakje troost

Zondag, tweede verdieping, de geriatrie. Geen idee wat ik moet verwachten. Ik hou me voor dat ik mijn gedachten op nul zet.

Aangekomen aan de gesloten deur, staat een oude vrouw in peignoir te bonken, volledig buiten haarzelf. Ze zoekt haar (t)huis. Het gevoel dat ze daar niet horen,vergeten ze niet, Alzheimer-patiënten.

We nemen de andere deur. Ik kom terecht in een wereld met een ander ritme, andere gesprekstof, andere geur, andere kleur. Mijn marraine herkent me. Dat is alweer een tijd geleden. Ik glimlach en geef haar een stevige knuffel. En probeer vooral niet te denken. Ik doe echt mijn best. En zij ook. Ze doet nog steeds haar best om haarzelf te zijn, mijn liefste marraine. En vandaag vind ik haar in veel zaken terug.  

We gaan zitten in een zaal waar de tv aanstaat: loopcross. Een mevrouw zit in haarzelf te mompelen, te babbelen, te roepen… Als er een moment is waar een warme koffie écht deugd zou doen, zou het nu zijn. Maar er is niets. Alleen de tafel , stoelen, een tv en tijdschriften. We hebben zelf cola en gebak meegebracht. Maar het is geen koffie, geen warmte, geen herkenbaar zondagmiddagtafereel. En ik mis het.

Hoe het allemaal begon...

Achttien was ik. Nu alweer vijf jaar terug.

In een redelijk onbekende stad, met onbekende mensen in een huis.

Geklop op de deur van mijn kamer. Zacht, maar goed hoorbaar.

Nieuwsgierig opende ik de deur.

Of ik een kop koffie moest hebben? Om mijn tijd boven de boeken wat aangenamer te maken.

Ik drink geen koffie, zei ik.

En hij: wacht maar. Dat leer je wel!

Nu vijf jaar later ben ik het helemaal geworden: een koffiemens.

En hij: architect. Of tenminste, dat denk ik toch.